Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Προ λίγων ημερών λάβαμε ενημερωτικό …..μανιφέστο του ΕΝΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟΥ, το οποίο στο πρώτο μέρος του στέφετε ενάντια της πλειοψηφίας της Ο.Σ.Υ.Ν.Α.Ε. την οποία καταχωρεί στις «….δυνάμεις της συναίνεσης και του συμβιβασμού..» και της καταλογίζει δήθεν υπό μορφή ερώτησης, ανικανότητα ή σκοπιμότητα.
Το αποκορύφωμα του κατηγορητηρίου, είναι η ευθεία επίθεση στο πρόσωπο του προέδρου ο οποίος δεν συμπεριέλαβε δήθεν επίτηδες στην πρόσκληση του (εστάλη στις 28-09-2007), για την συνεδριάσει του Δ.Σ. στις 11-10-2007, θέματα όπως ο προϋπολογισμός, το ασφαλιστικό, ο Καποδίστριας Β΄ κλπ.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Ήμαστε υποχρεωμένοι, για μια ακόμα φορά, να υπενθυμίσουμε στους συνάδελφους που συγκροτούν το ΕΝΩΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ότι η αγωνία τους είναι και δική μας, η ανασφάλεια στον εργασιακό χώρο για το ασφαλιστικό, για τις συντάξεις και τον χρόνο συνταξιοδότησης, είναι και δική μας, ο Καποδίστριας Β΄ και η εφαρμογή του είναι και δική μας και τέλος ο Κώδικας Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης αφορά και μας με εκφρασμένη αγωνία.
Ειδικά για τον Κώδικα Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε ότι ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, είχε και στο Δ.Σ. και στο Γ.Σ. δημόσια αναφερθεί στην άποψη, ότι πρέπει να καταγγελθεί ο κώδικας με ταυτόχρονη προβολή της εναντίωσης μας από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τηλεόραση, τύπος κλπ., προκειμένου ο κόσμος να κατανοήσει την στάση μας και τους λόγους που μας οδήγησαν στην καταγγελία του, γιατί έτσι μόνον (με την δημοσιοποίηση) θα μπορέσουμε να ευαισθητοποιήσουμε πολιτεία και πολίτες, για να έχουμε τους τελευταίους αρωγούς και συμπαραστάτες. Η μέχρι σήμερα καταγγελία του Κώδικα, εκφράστηκε με την πάγια άποψη μας περί ένα μόνο κώδικα, αυτόν των δημοσίων Υπαλλήλων. Η μη συμμετοχή μας στην επιτροπή με αιτιολογικό την διαφωνία μας, είναι δεδομένη. Το τελικό κείμενο, θα καταγγελθεί.
Ελπίζουμε, οι αναφορές του ΕΝΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟΥ να αποτελούν κοινωνική αγωνία και όχι πολιτική καπηλεία μετεκλογικών στιγμιαίων ιδιαιτεροτήτων πολιτικών χώρων.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Σήμερα, βρισκόμαστε σε μια νέα εποχή, σε μια νέα περίοδο καταλυτικών εξελίξεων.
Σε όλο τον κόσμο, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα οι οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές επηρεάζονται καθοριστικά από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Βρισκόμαστε υπό την ηγεμονία των δυνάμεων της αγοράς, της λογικής του άκρατου ανταγωνισμού και του κέρδους.
Συντελείται ένας ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός και οι διαχειριστές του κεφαλαίου έχουν ξεφύγει από τον εθνικό πολιτικό έλεγχο.
Αυτές οι δυνάμεις δημιουργούν «νέο περιβάλλον» για τους εργαζόμενους, τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στο δημόσιο τομέα. Κεντρική πολιτική η μείωση του πραγματικού εισοδήματος, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα.
Όλα αυτά στο όνομα της ανάπτυξης και του ανταγωνισμού.
Η παγκοσμιοποίηση έγινε το σύνθημα της εποχής.
Τα τηλεοπτικά και πολιτισμικά ολιγοπώλια βαρύνουν την ελευθερία στη σκέψη και στη συμπεριφορά του πολίτη και υπαγορεύουν νέες αξίες, νέα μορφή εκμετάλλευσης, νέα αποικιοκρατικά μέσα από αυτόν τον ιδιότυπο επεκτατισμό.
Σήμερα έχουμε μία ανάπτυξη σε παγκόσμιο επίπεδο εχόντων και κατεχόντων που τη δημιουργεί η νέα κερδοσκοπία.
Η αποδοχή ως πολιτική της λειτουργίας της ελεύθερης αγοράς, της ενίσχυσης των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, της παροχής μεγαλύτερων κινήτρων στο ιδιωτικό κεφάλαιο για νέες επενδύσεις, είναι οι σημερινές βασικές κατευθύνσεις που διαπερνούν την Ευρώπη και την Ελλάδα.
Η Ελλάδα έχει διολισθήσει σταδιακά σε ένα οικονομικό, εμπορικό συνασπισμό που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ειδικά των δυνατών, δηλαδή της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας.
Η πορεία σύγκλισης έγινε πορεία απόκλισης και επεκτάθηκαν τα φαινόμενα κοινωνικού αποκλεισμού.
Η Στρατηγική της Λισσαβόνας να ισορροπήσει μεταξύ της οικονομικής ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής βρίσκεται σε ανισορροπία. Όλοι οι δείκτες καταδεικνύουν ότι οι οικονομίες που ευημερούν είναι αυτές όπου τα συνδικάτα είναι δυνατά, όπου οι συλλογικές διαπραγματεύσεις έχουν ευρύτατο πεδίο και η κοινωνική προστασία συμβαδίζει με την οικονομική ανάπτυξη και την προστασία του περιβάλλοντος.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο όρος ευελιξία με ασφάλεια, προκαλεί ιδιαίτερα προβλήματα. Και τούτο διότι η πρόταξη της ευελιξίας έναντι της ασφάλειας στο πεδίο του εργατικού δικαίου, εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για το μέλλον του ευρωπαϊκού κοινωνικού προτύπου.
Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να προχωρήσει στην ανάλυση των νέων παραμέτρων να αντισταθεί και να αντεπιτεθεί σε αυτή την πολιτική.
Κάθε μεταρρύθμιση πρέπει να τοποθετεί στο κέντρο την κοινωνία και τον άνθρωπο.
Κάθε ευελιξία στην εργασία αποκομμένη από το κοινωνικό περιβάλλον, χωρίς την αρχή της κοινωνικής αλληλεγγύης, της ισότητας, της εργασιακής προστασίας και ασφάλισης, χωρίς την ενίσχυση των κοινωνικά αποκλεισμένων, χωρίς δίχτυ προστασίας για τους οικονομικά ασθενέστερους, δεν έχει καμία αξία.
Το σύγχρονο κοινωνικό κράτος σημαίνει ενεργό κράτος και όχι παθητικό που θα αναπληρώνει τα εισοδήματα μέσω των επιδοτήσεων, αλλά θα εγγυάται το εισόδημα, το δικαίωμα της απασχόλησης και τα κοινωνικά δικαιώματα.
Ενεργό κράτος σημαίνει ενεργός πολίτης, που επεμβαίνει στο επίπεδο ενίσχυσης της προσφοράς, που θα εντάσσει όλους στην κοινωνία χωρίς καμία κοινωνική περιθωριοποίηση.
Στην εποχή της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, οι εξελίξεις απαιτούν ένα κοινωνικό σύστημα που θα προστατεύει και θα εγγυάται την εργασία και το αξιοπρεπές επίπεδο εισοδήματος.
Σε μας, η περιοριστική οικονομική πολιτική και η λιτότητα δεν τελειώνει ποτέ για τους εργαζομένους. Το βιοτικό επίπεδο για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού είναι κάτω από το όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Η ακρίβεια πλήττει ακόμη περισσότερο τις χαμηλότερες εισοδηματικές τάξεις και τα χρέη των ιδιωτών έχουν ξεπεράσει τα όρια της οικονομικής αντοχής τους.
Η ανεργία αυξάνει, τα χρέη αυξάνουν, η φτώχεια αυξάνει, τα κέρδη των ολίγων αυξάνουν. Η διαπλοκή των οικονομικών συμφερόντων, οι μεσάζοντες, η διαφθορά, η φοροδιαφυγή, η παραοικονομία, είναι οι μεγάλες στρεβλώσεις της οικονομίας.
Η ιδιωτικοποίηση, η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, η ενίσχυση των μεγάλων επιχειρηματιών, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η μεταφορά πόρων από τους μισθωτούς, συνταξιούχους, μικρούς αγρότες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις στα υψηλά εισοδηματικά στρώματα είναι οι βασικές συνιστώσες της σημερινής κυβερνητικής πολιτικής.
Και όλα αυτά στο όνομα του ανταγωνισμού χωρίς όρια και των «μεταρρυθμίσεων» χωρίς κοινωνικό πρόσωπο.
Μην ξεχνάμε την εισοδηματική πολιτική για τους Δ.Υ. για το 2005, 2006 και 2007 που έδωσε αυξήσεις «ψίχουλα». Αυξήσεις κάτω του πληθωρισμού υπολογιζόμενες στο βασικό μισθό και όχι στο σύνολο των αποδοχών και όπως φαίνεται θα είναι ίδια και για το 2008.
Η φορολογική κλίμακα δεν είναι τιμαριθμοποιημένη, τα αφορολόγητα όρια παραμένουν χαμηλά, και το νέο ενιαίο μισθολόγιο παραπέμπεται από χρόνο σε χρόνο παρά τις υποσχέσεις από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό.
Η γραφειοκρατία, η αναξιοκρατία και ο κομματισμός στη δημόσια διοίκηση εξακολουθούν να ταλαιπωρούν και τους εργαζόμενους και τον πολίτη.
Η «επανίδρυση» του κράτους ήταν και είναι ένα πυροτέχνημα που υπέκρυπτε πολιτικές επιλογές για υποταγή του κράτους στις πελατειακές σχέσεις. Οι προσλήψεις μέσα από τη διαδικασία των συνεντεύξεων, πολλαπλασίασε το πρόβλημα της πολιτικής ομηρίας της εκλογικής εκμετάλλευσης και του εμπορίου ελπίδας για μια θέση στο δημόσιο.
Αντί της αυτοτέλειας, προωθήθηκε η εξάρτηση και η εργασιακή ανασφάλεια. Η δημόσια διοίκηση λάφυρο των νικητών στις Βουλευτικές εκλογές.
Η σχεδιαζόμενη ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» έχει στόχους που θα πλήξουν τους εργαζόμενους.
Σχεδιάζουν ασφαλιστική μεταρρύθμιση με:
-
Αύξηση στα όρια ηλικίας.
-
αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών
-
Ανατροπή της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης υπέρ των Ταμείων κεφαλαιοποιητικού χαρακτήρα που διέπεται κύρια από την ανταποδοτική αρχή χωρίς καμμία εγγύηση του κράτους για τη βιωσιμότητα του συστήματος.
-
ενίσχυση των ιδιωτικών ασφαλίσεων
-
εκμετάλλευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων από το τραπεζικό κύκλωμα και τις χρηματιστηριακές εταιρείες.
Όλα αυτά για να είναι βιώσιμα δήθεν τα ασφαλιστικά ταμεία, όπως υποστηρίζουν, μετά το σκάνδαλο της καταλήστευσης των αποθεματικών τους με τη «μέθοδο» των σύνθετων και δομημένων ομολόγων. Η προσπάθεια αποπροσανατολισμού και συμψηφισμού για το θέμα καθιστά επιτακτικότερη την απαίτηση του συνδικαλιστικού κινήματος για αποκατάσταση των ζημιών και της άμεσης επιστροφής των χρημάτων στα ταμεία.
Η καθήλωση των δαπανών Υγείας σε συσχετισμό με τις τεράστιες ελλείψεις σε νοσηλευτικό προσωπικό οδηγεί σε παραπέρα υποβάθμιση του ΕΣΥ υπέρ των ιδιωτικών κλινικών, με σημαντικές επιπτώσεις στην ποιότητα των προσφερομένων δημοσίων υπηρεσιών και σημαντική οικονομική επιβάρυνση των δαπανών υγείας για κάθε πολίτη.
Η μείωση των δαπανών για την πρόσθετη εργασία προς κάλυψη των αυξημένων αναγκών των νοσοκομείων, σε συνδυασμό με την αύξηση των χρεών των νοσοκομείων και την υπέρμετρη αύξηση των φαρμακευτικών και νοσοκομειακών υπηρεσιών, που καλύπτονται από τα ασφαλιστικά ταμεία, κλονίζει συνολικά και το ΕΣΥ και το σύστημα ασφάλισης Υγείας.
Οι υποχρεώσεις που απορρέουν για την υγιεινή και ασφάλεια των εργαζομένων από την κείμενη νομοθεσία και για το δημόσιο και για τον ιδιώτη – εργοδότη δεν τηρούνται.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να απαιτήσει την κατάργηση των συνταγματικών περιορισμών που αφορούν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις στο δημόσιο. Ο «εθισμός» της κρατικής εξουσίας στην επιβολή μονομερών αποφάσεων, οδηγούν διαρκώς τις διαπραγματεύσεις μεταξύ κυβέρνησης και συνδικαλιστικού κινήματος σε αποτυχία.
Απέναντι σε όλα αυτά, το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να αντισταθεί, να αντεπιτεθεί, να απαντήσει, να αναλύσει, να αναδείξει αυτοκριτικά τις όποιες αδυναμίες σήμερα παρουσιάζει και να μην παρουσιάζει είδωλα σε παραμορφωτικό καθρέφτη και να μη αγνοήσει την πραγματικότητα.
Οι αλλαγές που συντελούνται στο κοινωνικό επίπεδο μέσα από την επιβολή της αγοράς, έδωσαν το προβάδισμα στην ατομική στάση και ατομικό συμφέρον σε βάρος της συλλογικής δράσης και κοινωνικής αναφοράς.
Η έλλειψη αποτελεσματικότητας (παρά την αύξηση των απεργιακών κινητοποιήσεων) στις διεκδικήσεις του συνδικαλιστικού κινήματος, δημιουργούν φυγόκεντρες τάσεις απομάκρυνσης από την οργανωμένη, μαζική παρέμβαση.
Η έλλειψη οικονομικών μέτρων – πόρων και μάλιστα μέσων που θα προέρχονται κύρια από τις εισφορές των φυσικών μελών και όχι από τις αναγκαστικές συμπληρωματικές κυβερνητικές επιχορηγήσεις για Συνέδρια, ημερίδες κ.λπ. ή άλλων διαδικασιών, που έχει ανάγκη το κίνημα, δημιουργεί επί πλέον προβλήματα.
Αν το συνδικαλιστικό κίνημα δεν αποκτήσει οικονομική αυτοδυναμία δεν θα μπορέσει να κάνει βήματα ουσιαστικής ανασυγκρότησης.
Η έντονη παραταξιοποίηση, η κομματικοποίηση, οι διάφορες εκλογικές σκοπιμότητες και ο κυβερνητικό συνδικαλισμός δημιουργούν επιπλέον πρόβλημα στη σύνθεση των απόψεων, στην κοινή δράση, στην ανάπτυξη ενωτικών, μαζικών, διεκδικητικών αγώνων.
Το συνδικάτο πρέπει να λειτουργεί απερίσπαστα, με το δικό του μυαλό, τα δικά του πόδια και τις δικές του υποδομές.
Το συνδικαλιστικό κίνημα σε όλα τα επίπεδα επιβάλλεται να σχεδιάζει στρατηγική, να αναπτύξει τις προτάσεις του, να οργανώσει τους αγώνες του, να ανατρέψει αυτές τις πολιτικές και να προστατεύσει και να διευρύνει τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των μελών του.
Η οργάνωση και η πολιτικοποίηση, η διαμόρφωση ταξικής συνείδησης, η χρησιμοποίηση της τεχνολογίας, η τεκμηρίωση των απόψεων, η νέα επικοινωνιακή πολιτική, η πολιτική, η οργανωτική και οικονομική αυτονομία του θεσμού, είναι βασικές συνιστώσες για την επιτυχημένη λειτουργία.
Η συζήτηση για την οργάνωση, δομή και ενιαία δράση όλων των παραταξιακών δυνάμεων αυτή την εποχή είναι μονόδρομος.
Είναι μια ανάγκη ριζικής προγραμματικής ανασύνταξης, που δεν πρέπει να συνδέεται με μια περιστασιακή αποτελεσματικότητα για την εξασφάλιση μιας παροχής, ενός επιδόματος ή τη λύση ενός αιτήματος, αλλά ως μια βαθιά δημοκρατική διαδικασία αλλαγής συνείδησης, ως διαδικασία ανάπτυξης συλλογικής συνείδησης.
Αυτό απαιτεί επανακαθορισμό ρόλων, οραμάτων, αρχών, αξιών, στόχων, τακτικών, μέσων και διαμόρφωσης νέων αιτημάτων, με λύσεις στα παλαιά και χρονίζοντα αιτήματα.
Η Π.Α.Σ.Κ.Ε. Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων δεν αποδέχεται, έχει απορρίψει τη συνδιαχείριση και την ενσωμάτωση, την αφομοίωση σε περιόδους οικονομικής και πολιτικής κρίσης, τη συμμετοχή σε κέντρα λήψης των αποφάσεων και διαδικασίες διαλόγου για το άλλοθι της εξουσίας κομματικής ή κυβερνητικής.
Η Π.Α.Σ.Κ.Ε. Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων απαιτεί τώρα ενεργούς πολίτες, ουσιαστική συμμετοχή των εργαζόμενων, δημοκρατική λειτουργία, αυτογνωσία, σύνθεση στις απόψεις, ενότητα στη δράση, αλληλεγγύη στη διεκδίκηση, μαζικούς, αποτελεσματικούς αγώνες.
Η αντιστροφή της εικόνας στη κοινωνία απαιτεί δημιουργία κοινωνικών συμμαχιών και επιτυχημένη αντεπίθεση χωρίς συμβιβασμούς για τη διαφύλαξη των κοινωνικών δικαιωμάτων, για την υπεράσπιση των κοινωνικών κατακτήσεων, και του κοινωνικού κράτους.
Η ενιαία δράση και η ενότητα μας είναι ο απαραίτητος όρος για την αποτελεσματικότητα των αγώνων.
Για την Γραμματεία της Π.Α.Σ.Κ.Ε.
(Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων)
Ντίνος Ρέλιας