Συνέδριο αγώνα ή συνέδριο δημιουργίας νέων μηχανισμών;
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Η χθεσινή, πρώτη μέρα του συνεδρίου απέδειξε ότι μεθοδεύεται μια διαδικασία περιορισμού της έκφρασης της θέλησης των εργαζομένων, με την-χωρίς ενημέρωση και ουσιαστική συζήτηση στα πρωτοβάθμια όργανα-δημιουργία ενός νέου, ενδιάμεσου, ελεγχόμενου σώματος, που θα δημιουργήσει νέες “καρέκλες” για να βολευτούν κάποιοι και θα οδηγήσει σ΄ ένα ασφυκτικά ελεγχόμενο Δ.Σ.
Ο απολογισμός του Δ.Σ και η τοποθέτηση του Προέδρου, απετέλεσε ωραιοποίηση μιας πολύ άσχημης κατάστασης και προσπάθεια συγκάλυψης της πολιτικής αδράνειας του Δ.Σ. Και σε αυτό έχουν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό ευθύνη όλα τα μέλη του. Προκλητική όμως ήταν η τοποθέτηση του προέδρου της ΑΔΕΔΥ, που προσπάθησε με μια πλειοδοσία αγωνιστικότητας, να εξωραϊσει τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας, της συναίνεσης και της υποταγής, που έχουν καταστήσει την ΑΔΕΔΥ αναξιόπιστη στα μάτια των εργαζομένων.
Και όλα αυτά, όταν οξύνονται τα προβλήματα των εργαζόμενων, από μια αντιλαϊκή πολιτική άγριας λιτότητας, τρομοκρατίας και ιδιωτικοποίησης των πάντων, που εφαρμόζει η κυβέρνηση Ν.Δ., με την ανοχή και την στήριξη του ΠΑΣΟΚ. Τα προβλήματα της φτώχειας, της ακρίβειας της γραφειοκρατίας και της ταλαιπωρίας του πολίτη, τα βιώνουν και οι εργαζόμενοι στις Ν. Α.: Με τις ετήσιες αυξήσεις-κοροϊδία του 2-3 %, με μια επιδοματική πολιτική που βαθαίνει την διάσπαση των υπαλλήλων, μ΄ ένα μισθολόγιο-φτωχολόγιο, που υπακούει στη σιδερένια φτέρνα της σύγκλισης της Ε.Ε., που πλήττει την χαμηλόμισθη-χαμηλόβαθμη υπαλληλία και κάνει αναδιανομή του πλούτου υπέρ της άρχουσας τάξης και της ανώτερης γραφειοκρατίας. Μισθολόγιο χωρίς πραγματικές αυξήσεις δεν νοείται!
Αλήθεια για ποια θετικά βήματα και για ποιες κατακτήσεις μιλάνε κάποιοι :
-
Όταν χρόνο με το χρόνο ο λαός και η εργατική τάξη χάνει και κάτι, που είχε κατακτήσει με αγώνες
-
Όταν το τοπίο των εργασιακών σχέσεων από γκρίζο γίνεται μαύρο, με το καθεστώς της ελαστικής εργασίας να επεκτείνεται, με τους εποχιακούς, τους ωρομίσθιους, τους νοικιασμένους εργάτες, την κατάργηση βαρέων-ανθυγιεινών, το ξεπούλημα φιλέτων του Δημοσίου στο ιδιωτικό κεφάλαιο, όταν με τη νέα Συνταγματική Αναθεώρηση απειλείται και η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων
-
Όταν το ασφαλιστικό έχει γίνει μόνιμη θηλιά και βραχνάς στο λαιμό των εργαζομένων ; Όταν ζούμε καθημερινά ένα πυραμιδωτό εξουσιαστικό σύστημα διοίκησης, με τα στεγανά, το ατομικό βόλεμα, την μιζέρια και τις ελλείψεις χώρων, εξοπλισμού και προσωπικού ;
-
Όταν το μέλλον των Ν. Α. φαίνεται θολό, αφού το κεντρικό κράτος κρατάει για τον εαυτό του τις κρίσιμες λειτουργίες ή τις μεταβιβάζει στην Περιφέρεια και στις ΣΔΙΤ, όταν δε χρηματοδοτεί με επαρκείς πόρους τη Ν.Α, όταν υποβαθμίζει τις Υπηρεσίες της προς όφελος περιφερειακών ή άλλων Υπηρεσιών (ΕΥΔΕ). Ήδη και αυτή η δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα φαίνεται να αμφισβητείται, αφού η Ν.Α. δεν έχει κατοχυρωθεί συνταγματικά σαν Β΄ βαθμός Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
-
Ποιους συγκεκριμένους αγώνες έκαναν για όλα αυτά ; Πως να έρθουν μετά από αυτά οι νέοι συνάδέλφοι κοντά στους Συλλόγους ;
Συνάδελφοι
Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση προβάλλει η ανάγκη της αντίστασης και του αγώνα για την ανατροπή της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής. Η ρεφορμιστική γραμμή της επαιτείας, των υπομνημάτων και των επαφών, μετατρέπει το κίνημα σε κυβερνητικό δεκανίκι και φυτώριο κομματικής και πολιτικής ανέλιξης. Και οι λογικές όμως των χωριστών εκδηλώσεων του και των καιροσκοπικών συνεργασιών, δεν εξυπηρετούν το κίνημα, αλλά διασπούν τους αγώνες των εργαζομένων και επιτυγχάνουν μια πρόσκαιρη κομματική περιχαράκωση και καταγραφή.
Η εμπειρία των πρόσφατων αγώνων του φοιτητικού-εκπαιδευτικού κινήματος, ενάντια σε αυτήν την πολιτική, ενάντια στην αντιδραστική Συνταγματική αναθεώρηση και στο νόμο πλαίσιο, που προκάλεσαν ήδη την πρώτη σημαντική ρωγμή, έδειξε ότι το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να πείσει τις λαϊκές μάζες και ότι παρά τους δυσμενείς συσχετισμούς, το λαϊκό κίνημα μπορεί να κατακτήσει νίκες. Αυτούς τους αγώνες πρέπει να χαιρετίσουμε και σε αυτούς του αγώνες πρέπει να εκφράσουμε την αμέριστη συμπαράσταση μας.
Τέτοιους αγώνες εμείς θέλουμε και μια τέτοια λογική προβάλλουμε. Αυτή προτείνουμε να υιοθετήσει και το Συνέδριο μας: Τον συντονισμό από τα κάτω των εργαζομένων και των συνδικάτων που παλεύουν για την ανάπτυξη ενός ρωμαλέου, ενωτικού ταξικού αγωνιστικού κινήματος.
Αθήνα 1-3-2007 ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Αλεξίου Παύλος, Πετάκος Πέτρος, Σιούτης Σπύρος, Ψιλούτσικου Κατερίνα